W bogatej twórczości poetyckiej i prozatorskiej Elżbiety Cichli-Czarniawskiej lata 2014–2015 stanowią znaczącą cezurę. Ukazały się wówczas wybory jej poezji w przekładach na języki: angielski, niemiecki i rosyjski, a także tom wierszy "Bliżej milczenia" (2015), otwierający coraz wyraźniej eschatologiczny rozdział tego poetyckiego dzieła. Kolejne liryczne zbiory – "Zanurzeni w mroku" (2019), "Mimochodem" (2020), "Sobowtór chwili" (2022), "Wydobądź się oddychaj" (2022) – kontynuują zarysowaną co prawda już wcześniej tematykę egzystencjalną, jednak coraz bardziej wyczuwalnie w kontekście pytań o ostateczny sens i cel ludzkiej drogi. Refleksja o przemijaniu, o przeczuciu i doświadczaniu kresu, o sprawczości czasu wobec ludzkich dążeń, o wzajemnym przenikaniu iluzji i rzeczywistości sta­nowi dominantę wielu utworów autorki powstałych w mi­nionym dziesięcioleciu. Obecny, już dwudziesty dziewiąty, zbiór wierszy stawia kolejne akcenty nad nieporadnością człowieka wobec tajemnic losu odczytywanych w niemal antycznym kodzie przeznaczenia i przypadku. [...] Sugestywne i niezwykle przejmujące są w tych wierszach obrazy zgliszcz i rumowisk – towarzyszy im podskórnie wyczuwalne ciągłe zdumienie, niedowierzanie, że stają się one faktem. Niebo i ziemia stanowią milczące tło dla ludzkich zbrodni i nieszczęść. Pustkę powstałą po przejściu demona śmierci wypełnia wiatr niosący proch zniszczenia i echo zabójczych gromów. A ludzkie odruchy rozpaczy zastępuje pragnienie zemsty (wietrzenie). To bardzo mocne w swym wyrazie obrazy wojny jako takiej, ukonkretnionej w czasie, ale i wpisanej w koło ludzkiego losu. Mimo że stanowi nieustannie ponawianą część dramatu istnienia, ciągle budzi grozę i sprzeciw, zaprzeczając sensom i celom stworzenia. Wojna jest tragicznym absurdem w teatrze świata, a mimo to wciąż prowokuje ludzi, kusząc złudą ustanawiania nowego, „lepszego” ładu. A prze­cież bynajmniej nie jest areną moralitetowej walki dobra ze złem, ale szaleńczym, rozpasanym tańcem zagłady i śmierci. Pamiętać trzeba, że dla autorki tych dojmujących strof obec­ne doświadczenie wojny jest wtórne wobec bezpośrednio przeżytej nocy okupacji hitlerowskiej. Może właśnie dlatego z takim zaangażowaniem i twórczą zawziętością reaguje na wyraźnie rozpędzające się w ostatnim czasie wojenne tryby śmierci. Świat to nie tylko chaos i bezład ludzkich namiętności, to również porządek natury, wyrównujący potencjały przeciwieństw, przywracający spokój i harmonię po nawet największych dramatach istnienia. Wiersze oparte na obserwacji procesów biologicznych, odwołujące się do zjawisk przyrodniczych (np. słowik, trzmiel, oddychanie, pozory) są wyraźnym kontrapunktem dla obrazów wojny. W naturze realizuje się podstawowa reguła życia: obrona przed nieistnieniem. Prostota zadań i wrodzona zdolność do ich wykonania są gwarancją trwałości gatunków i ich uczestnictwa w odwiecznym cyklu odradzania. Również w bardziej skomplikowanych organizmach, jakimi są ludzkie ciała, procesy chemiczne, fizyczne, umysłowe i psychiczne charakteryzują się dążeniem do uporządkowania, logicznej i celowej sekwencji działań. Jedynie wciąż rosnące pokłady pamięci odsuwają człowieka od całego bogactwa i głębi realności zawartej w teraźniejszości, w bieżącej chwili. Z drugiej jednak strony to właśnie pamięć, jako transmiter prawdy z głębin życia, pozwala paradoksalnie odnaleźć sens istnienia w tragicznym bezładzie świata.