„Oxymoreworks” to album będący kolekcją dziewięciu utworów osadzonych w szerokim spektrum gatunków elektronicznych, napisanych na wydany w 2022 roku krążek Oxymore, tym razem w wersjach, które powstały we współpracy z innymi artystami. Każdy utwór został skrupulatnie skomponowany i wyprodukowany przez Jarre’a oraz wyróżnionego artystę, dzięki czemu nowa wersja prezentuje zbiorowy kunszt obu muzyków. Jean-Michel Jarre komentuje: „Oxymore zajmowało szczególne miejsce w moim sercu, ponieważ to była naprawdę wyjątkowa podróż dźwiękowa. Ogromną radość sprawiła mi też współpraca z innymi artystami o wyjątkowych talentach. Wydaje mi się, że podobnie jak w przypadku mojego poprzedniego przedsięwzięcia, „Electronica”, współprace te nadały świeżości i nowego, intrygującego wymiaru mojej muzyce. „Oxymoreworks” to moje świadectwo piękna pracy zespołowej, tętniące życiem zestawienie dialogu za pomocą muzyki.” Pod względem koncepcyjnym Oxymore jest to najbardziej ambitny i przełomowy album w karierze Jeana-Michela Jarre’a, a także pierwsze komercyjne wydawnictwo na taką skalę, w pełni wykorzystujące dźwięk wielokanałowy i binauralny (przestrzenny 3D). Jarre wyprodukował, skomponował, nagrał i zmiksował dźwięk 360 stopni w studiach „Innovation” w Radio France. W przypadku "Oxymoreworks" mamy do czynienia dodatkowo z jeszcze bardziej technoidalnymi remiksami utworów z "Oxymore". Pierwszym, otwierającym remiksem jest "Brutalism Take 2", które opracował Martin L. Gore. Remiks ma sporo wspólnego z ostatnią solową twórczością Gore'a, która znalazła się na płycie "MG". Kolejnym remiksem, który może zainteresować jest drugi na płycie "Epica Extension", autorstwa Briana Eno. Obok "Synthy Sisters Take 2" jest to najmniej rytmiczny a przy okazji najbardziej klimatyczny utwór na płycie. Poza tym mamy jeszcze housowy remiks znanego, holenderskiego didżeja i producenta techno Armina Van Buurena oraz sześć innych autorstwa Francuzów i jednej Rosjanki. Nieco kraftwerkowo brzmi remiks "Sex In The Machine Take 2" Niny Kraviz.